Strona:PL Urke Nachalnik - Rozpruwacze.pdf/8

go działo. Jedynie, uporczywa myśl o obowiązku powstrzymywała go od tego, by się zupełnie wygodnie ułożyć do snu.
 Na rogu ciemnej, wąskiej uliczki zaczaił się cień ludzki. Ostrożnie, powoli sunął na wpół biegnącymi krokami, aż przystanął. Dłuższą chwilę nasłuchiwał tuląc się do ściany wysokiej kamienicy. Rozglądał się na wszystkie strony, niby lis otoczony przez ogary. Jego wprawne oczy zdawały się przenikać grube mury, parkany i ostrzegać przed niebezpieczeństwem, kryjącym się w ciemności. Nasłuchiwał z całym natężeniem złodziejskiej jaźni. Serce waliło, niby młotem, gdy prześlizgiwał się ostrożnie wzdłuż murów. Wyglądał niemal, jakby przylepiony do ścian domów. Jeno cień swobodnie rozkładał się na chodniku.
 Człowiek ten myślał tylko o jednym.
 …Byleby przez tę ostatnia ulicę „przetachać“ się, a potem… tyle forsy… kupa pieniędzy…
 Prawą ręką dotknął wypchanej teki, którą pieszczotliwie ściskał za pasem. Grymas zadowolenia wykrzywił jego surową, męską twarz.
 Już widział w swojej wyobraźni piękną, własną willę nad brzegiem morza. Przyśpieszył kroku i nagle znów przystanął.
 Zdawało mu się, że słyszy szmery.
 …Taka „klawa“ robota i tyle ryzyka i „cykorii“. Mało brakowało bym się wsypał. Ta baba narobiła takiego rwetesu, nie mało brakowało, a byłbym „wychlany“…
 Znów ruszył. Denerwowały go własne ślady na śniegu. Z zasady nie zostawiał nigdy po „robocie“ odcisków palców, ani innych znaków. A teraz..
 — Niech to djabli wezmą… „Skeły“ nie będą mieli wielkiej trudności w odszukaniu mojej meliny. Jestem zgubiony!