Strona:PL V Hugo Pracownicy morza.djvu/110

w tej chwili, kto wie czyby zdołał wypłynąć; fale biły mocno, i niechybnie zostałby zgnieciony między krypą a skałą.
 Pociągnął za nogi uśpionego człowieka.
 — Hej! co tam robicie?
 Człowiek obudził się.
 — Przypatruję się, odpowiedział.
 Potem zupełnie już ocknąwszy się, mówił dalej:
 — Tylko com przybył do tego kraju, zaszedłem tu spacerem, widok stąd podobał mi się — a żem spędził noc na morzu, byłem więc znużony i usnąłem.
 — Dziesięć minut później a byłbyś utonął, rzekł Gilliatt.
 — O! — Skacz do mojej łodzi.
 Gilliatt przytrzymał łódź nogę, jedną ręką uczepił się skały, a drugą podał czarno ubranemu człowiekowi, który lekko skoczył do krypy. Był to bardzo piękny młodzieniec.
 Gilliatt ujął ster i we dwie minuty krypa stała już w przystani.
 Młodzieniec miał okrągły kapelusz i białą chustkę na szyi. Długi jego surdut był zapięty na wszystkie guziki; miał włosy jasne, podstrzyżone, twarz kobiecą, oko czyste, postawę poważną.
 Gdy krypa dotarła do brzegu, Gilliatt przywiązał ją do kołka, potem odwrócił się i ujrzał bardzo białą rękę młodzieńca podającą mu suwerena.
 Gilliatt odsunął tę rękę łagodnie.
 Nastąpiła chwila milczenia; przerwał je młodzieniec:
 — Uratowałeś mi życie.
 — Być może, odrzekł Gilliatt.
 Lina była już przymocowana, więc wyszli z krypy.
 Młodzieniec zaczął znowu: