Strona:PL V Hugo Pracownicy morza.djvu/111

 — Winienem panu życie.
 — Więc cóż?
 Po tej odpowiedzi znowu nastąpiło milczenie.
 — Czy pan jesteś z tutejszej pąrafji? zapytał młody człowiek.
 — Nie, odpowiedział Gilliatt.
 — A z jakiej?
 Gilliatt podniósł prawą rękę do góry, wskaz na niebo i rzekł:
 — Z tamtej.
 Młodzieniec skłonił się mu i odszedł.
 Ale zrobiwszy kilka kroków zatrzymał się, sięgnął do kieszeni, wyjął z niej książkę i powróciwszy do Gilliatta podał mu ją.
 — Pozwól to sobie ofiarowć.
 Gilliatt wziął książkę.
 Była to biblja.
 Wkrótce potem Gilliatt oparty o ścianę swego domu, widział, jak młodzieniec skręcił na ścieżkę wiodącą do Saint-Sampson.
 Potem powoli opuścił głowę, zapomniał o nieznajomym, nie wiedział, czy istnieje jakie krzesło Gild-Holm-Uhr, — wszystko znikło w bezdennej otchłani marzenia. Tą otchłanią była Derucherta.
 Zadumę jego przerwał głos wołający:
 — Hej, Gilliatt!
 Poznał ten głos i podniósł oczy.
 — A co tam, panie Landoys?
 Był to rzeczywiście Landoys, jadący faetonem zaprzężonym w jednego małego konika, o jakie sto kroków od domu Gilliatta. Zatrzymał się, by zawołać na niego, ale zdawał się być zakłopotanym i spieszył się.
 — Są nowiny, Gilliacie.
 — Gdzie?