Strona:PL V Hugo Pracownicy morza.djvu/144

nie zna. Wy umiecie nim mówić, co dowodzi, że należycie do naszych.
 — Przyszedłem ułożyć się z wami.
 — Dobrze.
 — A teraz pójdę.
 — Zgoda.
 — A jeśli podróżny zechce, by Blasquito powiózł go gdzieindziej, niż do Portland lub Tor Bay?
 — To powiezie, niech tylko grubo zapłaci.
 — I Blasquito zrobi to, co zechce ów człowiek?
 — Blasquito zrobi wszystko za pieniądze.
 — Czy dużo trzeba czasu, by dostać się do Tor Bay?
 — To zależy od fantazji wiatrów.
 — Ośm godzin?
 — Czasem mniej, czasem więcej.
 — I Blasquito będzie posłuszny swemu pasażerowi.
 — Jeśli morze będzie posłuszne Blasquitowi.
 — Dobrze mu zapłaci.
 — Złoto jest złotem, a wiatr wiatrem.
 — Macie rację.
 — Człowiek ze złotem robi co może, ale Bóg robi z wiatrem co zechce.
 — Człowiek, który zamierza odpłynąć z Blasquitem będzie tu w piątek.
 — Dobrze.
 — O jakiej porze przybywa Biasquito?
 — W nocy. W nocy przybywa i w nocy odjeżdża. Mamy żonę zwaną Morzem i siostrę, która się zowie Nocą. Żona zwodzi czasami, ale siostra nigdy.
 — Więc wszystko ułożone. Bywajcie zdrowi.
 — Dobranoc. Może łyk wódki na drogę?
 — Dziękuję.
 — Smaczniejsza od ulepku.