Strona:PL V Hugo Pracownicy morza.djvu/155

 — Już oglądałem.
 — Walec ładunkowy wykręca młynka, jak pan Talleyrand. Możnaby go pomieścić w słowniku chorągiewek. Istny klejnocik.
 — Widziałem go.
 — Co do lufek, robota hiszpańska.
 — I to spostrzegłem.
 — Dziwerowane. Powiem panu, jak się to dziweruje. Wsypujesz w piec stare żelaztwo z dziadowskiego kosza. Stare gwoździe, stare zamki, stare podkowy...
 — I stare sierpy i kosy.
 — Właśnie miałem to powiedzieć, panie puszkarzu. Wszystko to rozgrzewasz do potu i masz wspaniały materjał żelazny...
 — Zapewne, ale ten wspaniały materjał może się skrzywić i popękać.
 — Zaradzą temu małe obrączki; zawijasz je, rozpalasz razem dwukrotnie aż do potu, kujesz wielkim młotem, wyciągasz między walcami, i masz wyśmienite żelazo, z którego wyrabiają się takie lufy.
 — Jak widzę, znacie się na rzemiośle?
 — Znam się na wszystkich rzemiosłach.
 — Lufy mają kolor niebieskawy.
 — To stanowi ich piękność, panie puszkarzu. Niebieskawy połysk nadaje się, smarując je masełkiem antymonowem.
 — Mówiliśmy tedy, że damy wam pięć ludwików?
 — A ja pozwolę sobie przypomnieć panu, że miałem zaszczyt powiedzieć sześć ludwików.
 Puszkarz zniżył ton głosu.
 Posłuchajcie, Paryżaninie. Korzystajcie ze sposobności i pozbędźcie się tej machiny. Taka broń na nic wam się nie przyda, a zwraca tylko uwagę.