Strona:PL V Hugo Pracownicy morza.djvu/156

 — Prawda, że trochę widoczna, — rzekł Paryżanin. — Bezpieczniej, gdy jest w kieszeni obywatela.
 — Weźmiecie pięć ludwików.
 — Nie, sześć. Po jednym od lufy.
 — No, sześć napoleonów?
 — Powiedziałem sześć ludwików.
 — Więc nie jesteście Bonapartystą? wolicie Ludwika, niż Napoleona?
 Paryżanin zwany Czerwoną Skórką, uśmiechnął się.
 — Napoleon wart więcej, — rzekł — ale Ludwik lepiej dziś popłaca.
 — Sześć napoleonów?
 — Sześć ludwików. To stanowi dla mnie różnicę dwudziestu czterech franków.
 — Więc nie zrobimy interesu.
 — Dobrze. Schowam cacko.
 — Schowajcie sobie.
 — Co! miałbym spuszczać z ceny! Nie! Nikt mi nie zarzuci, żem się za bezcen pozbył rzeczy, która jest świetnym wynalazkiem.
 — A zatem dobranoc.
 — Ma to ogromną wyższość nad pistoletem; Indjanie Chesapeaku nazywają to Nortay-u-Hah.
 — Damy złotem pięć ludwików.
 — Nortay-u-Hah, to znaczy krótka fuzja. Nie każdy wie o tem.
 — Damy pięć ludwików i talara w dodatku.
 — Powiedziałem już panu sześć ludwików.
 Mężczyzna, który stał obrócony plecami do świecy i nic nie mówiąc podczas tej rozmowy, obracał walec ładunkowy, teraz zbliżył się do puszkarza i szepnął mu do ucha:
 — Czy dobry ten rewolwer?
 — Doskonały.