Strona:PL V Hugo Pracownicy morza.djvu/161

zobaczył na ścieżce w rozpadlinach skał, niskiego wzrostu mężczyznę z rewolwerem w ręku.
 — A tak, odpowiedział. Dobry wieczór, mości Clubin.
 Mały człowieczek zadrżał.
 — Poznaliście mię? zapytał.
 — Czemu nie, przecie i wyście mnie poznali, odparł Rantaine.
 Szmer uderzających o wodę wioseł dolatywał od strony morza. To łódź, którą śledził strażnik, zbliżała się do brzegu.
 Imcipan Clubin rzekł półgłosem, jakby do siebie:
 — Prędkoś się uwinął.
 — Czego sobie życzycie? spytał Rantaine.
 — Bagateli. Podobno dziesięć lat już upływa, jak was nie widziałem. Musieliście się zbogacić. Jakże zdrowie?
 — Dziękuję, zdrów jestem, rzeki Rantaine. A wy?
 Rantaine postąpił krok ku niemu.
 Lekki suchy dźwięk doleciał jego uszu. To imci pan Clubin odwodził kurek rewolwera.
 — Rantainie, jesteśmy o piętnaście kroków od siebie. Przestrzeń dogodna. Zostańcie na swojem miejscu.
 — Ach, ach, ostrożni jesteście, jak widzę, rzeki Rantaine; czegóż odemnie chcecie?
 — Przychodzę pogawędzić z wami.
 Rantaine nie ruszył się z miejsca, a imci pan Clubin odezwał się znowu:
 — Zamordowaliście strażnika.
 Rantaine uchylił nieco kapelusza i odrzekł:
 — Raz już miałem zaszczyt słyszeć to od was.
 — Ale wtedy nie dość jasno się wyraziłem. Powiedziałem tylko: człowieka, a teraz mówię: strażnika.