Strona:PL V Hugo Pracownicy morza.djvu/162

Ten strażnik miał numer sześćset dziewiętnasty. Był ojcem rodziny. Została po nim żona i pięcioro dzieci.
 — Tak zwykle bywa, rzekł Rantaine.
 Nastała chwila milczenia.
 Ludzie to wyborowi, ci strażnicy nadbrzeżni, odezwał się znów Clubin; wszyscy prawie dawni marynarze.
 — Zauważyłam, iż zwykle zostawia się żonę i pięcioro dzieci, wtrącił Rantaine.
 — Zgadnijcie, ile mię kosztował ten rewolwer, spytał imci pan Clubin.
 — Piękne cacko, odpowiedział Rantaine.
 — Ile je cenicie?
 — Bardzo wysoko.
 Kosztował mię sto czterdzieści cztery franki.
 — Musieliście to kupić w sklepie na ulicy Coutanchez.
 Clubin znów się odezwał:
 — Ani pisnął Nagłe spadnięcie tamuje oddech.
 — Mości Clubin, będzie wicher tej nocy.
 — Ja jeden znam tajemnicę.
 — Czy ciągle mieszkacie w oberży Jana? spytał Rantaine.
 — Tak. Tam wcale nieźle.
 — Przypominam sobie, że jadłem tam smaczną kwaśną kapustę.
 — Musicie być nadzwyczajnie silnym, Rantaine. Macie ogromne barki. Nie chciałbym dostać od was szczutka. Co do mnie, przychodząc na świat byłem tak wątłym i słabowitym, iż zwątpiono czy się uchowam.
 — A jednak szczęśliwie was uchowano.
 — Tak jest, ciągle mieszkam w starej oberży Jana.