Strona:PL V Hugo Pracownicy morza.djvu/166

 Rantaine sięgnął do kieszeni, wyjął tabakierkę i cisnął ją Clubinowi. Była to tabakierka żelazna.
 Clubin schylił się ku ziemi, nie spuszczając głowy, podniósł tabakierkę, mając wciąż utkwione w Rantaine‘a swe oczy i sześć lufek rewolwera.
 Potem zawołał:
 — Przyjacielu, obróćcie się plecami do mnie.
 Rantaine był posłuszny.
 Imci pan Clubin włożył rewolwer pod pachę i nacisnął sprężynę tabakierki. Pudełko otworzyło się.
 Były w niem cztery banknoty: trzy po tysiąc funtów, a jeden dziesięciofuntowy.
 Clubin złożył trzy bilety tysiąco-funtowe, schował je do tabakierki, zamknął i wsunął do kieszeni.
 Potem wziął z ziemi kamyk, obwinął go biletem dziesięcio funtowym i rzekł:
 — Obróćcie się teraz twarzą.
 — Rantaine obrócił się.
 — Powiedziałem wam, mówił dalej Clubin, że poprzestanę na trzech tysiącach funtów. Jakoż zwracam wam dziesięć funtów.
 To mówiąc, cisnął mu kamyk obwinięty biletem.
 Rantaine kopnął nogą i strącił kamyk wraz z biletem do morza.
 — Oho! rzekł Clubin: Jesteście, widać, bogaci. Mniejsza o to.
 Szelest wioseł ucichł. Znaczyło to, że łódź przybiła do skały.
 — Powóz wasz czeka na dole. Możecie jechać, Rantaine.
 Rantaine zwrócił się ku schodkom i zsunął się niemi.
 Clubin ostrożnie zbliżył się nad brzeg przepaści, wychyliwszy głowę, patrzył.