Strona:PL V Hugo Pracownicy morza.djvu/170

 Clubin postawił na stole świecę i wyciągał szpilki, które miał w kołnierzu surduta.
 — Wszak pan mówiłeś kapitanie Gertrais, odezwał się, że Tamaulipas nigdzie się nie zatrzyma?
 — A nigdzie. Popłynie prosto do Chili.
 — W takim razie nie może dać o sobie wiadomości podczas żeglugi?
 — O, to co innego, kapitanie Clubin. Naprzód, może oddać listy wszystkim okrętom, które spotka płynące do Europy.
 — Pan ma rację.
 — Dalej, jest skrzynka do listów na morzu.
 — Co pan nazywasz skrzynką do listów na morzu?
 — Alboż jej nie znasz, kapitanie Clubin?
 — Nie znam.
 — Minąwszy cieśninę Magelańską...
 — Cóż tedy?
 — Wszędy masz śnieg, ciągłe burze, szkaradne wichry, morze nie warte niucha tabaki.
 — Cóż dalej?
 — A gdy opłyniesz przylądek Monmoutha...
 — Aha. Cóż wtedy?
 — Wtedy musisz opłynąć przylądek Walentego.
 — A dalej?
 — A dalej opłyniesz przylądek Izydora.
 — A potem?
 — A potem opłyniesz cypel Anny.
 — Bardzo dobrze; ale co pan nazwałeś skrzynką do listów na morzu?
 — Zaraz panu powiem. Góry na prawo, góry na lewo. Wszędy berlotki, petrele i kormorany, ptaki zwiastujące burze. Okropne miejsce. Ach, do kroćset tysięcy małp, jaka zawierucha, jak wściekła wrzawa! Wicher świszczy tak rozpętany, że o mało nie porwie