Strona:PL V Hugo Pracownicy morza.djvu/192

 — Ja, panie, widziałem w mojem życiu, dwa piękne woły. Jeden miał nogi krótkie, przód rozłożysty, zad pełny, biodra szerokie, między karkiem a krzyżem długość należytą, w łopatkach wysokość dobrą, ruchy swobodne, skórę łatwo odstającą. Drugi przedstawiał wszystkie cechy należytego wykarmienia: tułów krępy, kark mocny, nogi lekkie, skórę biało-różową, zad obwisły.
 — To rasa zepsuta.
 — Tak, ale znać w niej nieco buhaja Angus albo Suffolk.
 — Wierz mi pan albo nie, ale powiadam panu, na południu bywają wystawy osłów.
 — Osłów?
 — Osłów, na honor. I właśnie brzydkie uważane za piękne.
 — To tak jak mulice. Brzydkie są najlepsze,
 — Właśnie. Albo klacz poatewińska! brzuch obszerny, nogi grube.
 — Najlepsza mulica, to jak beczka na czterech słupach.
 — Inna jest piękność bydła, a inna ludzka.
 — Bezwątpienia,
 — Ja jestem tego zdania, że kobieta powinna być ładna.
 — A ja — żeby porządnie była ubraną.
 — Tak, — czystą, schludną, strojną, gładką.
 — Świeżą. Młoda dziewczyna powinna tak wyglądać, jakby ją z pudełka wyjęto.
 — Ale wracam do wołów. Otóż sprzedałem oba na targu w Thouars.
 — A, w Thouars, znam to miejsce. Przybywają tam na targ mieszkańcy z Bonneau de la Rochelle i z Baòu; nie wiem, czyś pan słyszał, że tam także przybywają handlarze zboża z Marans.