Strona:PL V Hugo Pracownicy morza.djvu/199

równolegle do mgły, ale ta posuwała się cięgle. Statek wszakże był jeszcze na słońcu.
 Tracono czas na tych manewrach, których skuteczność była wątpliwa. W lutym noc szybko przybywa.
 Przypatrując się mgle, rzekł Guerneseyczyk do mieszkańców Saint-Malo:
 — Szalona mgła.
 — Prawdziwie morskie paskudztwo — zauważył ten drugi.
 Inny Malueńczyk dodał:
 — Otóż co psuje przeprawę.
 Guerneseyczyk zbliżył się do Clubina.
 — Obawiam się kapitanie Clubin, by nas mgła nie ogarnęła.
 — Chciałem zostać w Saint-Malo, odpowiedział Clubin, ale radzono mi płynąć.
 — Któż taki?
 — Doświadczeni ludzie.
 — Zresztą, rzekł na to Guerneseyczyk, miałeś pan słuszność, żeś odpłynął. Kto wie, czy jutro nie będzie burzy? W tej perze roku można spodziewać się co najgorszego.
 W kilka chwil potem Duranda wpłynęła w ławicę mgły.
 Była to szczególna chwila. Znajdujący się w tyle statku przestali nagle widzieć znajdujących się na przodzie. Miękka szara przegroda rozdzieliła Durandę na dwoje.
 Potem cały parowiec we mgle utonął. Słońce było już tylko jakby dużym księżycem, i nagle wszystkich przejęło zimno. Podróżni przywdziali okrycia, majtkowie opończe. Morze bez zmarszczki prawie, zdawało się być chłodną groźbą ciszy. Zdawało się, iż w tym przesadnym spokoju jest coś innego. Wszystko