Strona:PL V Hugo Pracownicy morza.djvu/201

biała ciemność rozpostarła się na statku. Żeglowano po takiej rozcieńczonej bladości, nie było widać ani niebo, ani morza. — Nie było i wiatru.
 Naczynie z terpentynę, zawieszono na kołku pod pomostem bębnów kołowych, ani drgnęło.
 Podróżni umilkli.
 Paryżanin jednak nucił sobie półgłosem śpiewkę Bérangera: Gdy raz Jowisz się obudził.
 Jeden z mieszkańców Saint-Malo odezwał się do niego:
 — Pan z Paryża.
 — Tak, panie. — Wysunął głowę za okno...
 — Co tam porabiają w Paryżu?
 — Może ich planetę licho porwało? — W Paryżu wszystko idzie wspak.
 — Widać, że na ziemi tak samo jak na morzu.
 — Prawda, że mgła szelmowska.
 — Może być z niej nieszczęście.
 Paryżanin zawołał:
 — A zaraz nieszczęście! skąd nieszczęście? jakie nieszczęście? to na nic się nie przyda! To jak spalenie się Odeonu. Tyle rodzin w nędzy! Czy to dobrze? Jak pan sobie chcesz, bo myślisz; ale co do mnie, tom niezadowolony.
 Ani ja, rzekł mieszkaniec Saint-Malo.
 — Wszystko co się dzieje na tym świecie, zaczął znowu Paryżanin, wygląda jakby się rozprzęgało. Zdaniem mojem Bóg nie myśli o nas.
 Mieszkaniec Saint-Malo podrapał się w głowę, jak człowiek starający się coś zrozumieć. Paryżanin chciał mówić dalej, ale mu przerwał Clubin, kładąc rękę na ramię.
 — Tss — panie, powiedział. Bądź ostrożny z gadaniem. Myśmy na morzu!
 Nikt się już nie odezwał.