Strona:PL V Hugo Pracownicy morza.djvu/30

W czasie kiedy w Saint-Sampson zajmowano się pomiędzy innemi przedmiotami także i Gilliattem, ostatni, którzy widzieli króla Auxcriniers’ów, zaręczali, że miał on przy swej pelerynie tylko trzynaście muszli. Trzynaście... był też tem niebezpieczniejszy. Ale co się stało z czternastą? Czy ją dał komu? I komu mianowicie? Nikt na to nie umiał odpowiedzieć i ograniczono się na domysłach. To tylko pewna, że p. Lupin-Mabier w Godaines, obywatel słuszny, właściciel ośmdziesięciu kawałów gruntu, gotów był zeznać pod przysięgą, iż widział raz w ręku Gilliatta bardzo szczególną muszlę.
 Nie rzadko można było słyszeć pomiędzy wieśniakami następujące rozmowy:
 — Prawda, sąsiedzie, że pięknego mam wołu?
 — Odęty, sąsiedzie.
 — Tak, i to prawda.
 — Lepszy na łój, jak na mięso.
 — O??
 — Czyś pewny, że Gilliatt nie patrzał na niego?
 Gilliat stawał czasem na polu blisko oraczów, lub przy ogrodowym płocie niedaleko od ogrodników i zdarzało się, iż przemawiał do nich tajemniczemi słowy:
 — Gdy kwitnie świerzbnica, koście jęczmień ozimy.
 — Jesion się zieleni, nie będzie już mrozu.
 — Podczas letniego przesilenia dnia z nocą, kwitnie oset.
 — Jeżeli w czerwcu deszczu niema, kłosy zbożowe bieleją i śniedź rzuca się na nie.z — Gdy na dzikiej wiśni tworzą się grona, nie ufajcie pełni.
 — Jeżeli szósty dzień księżycowy jest taki sam, jak czwarty lub piąty, wtedy przez całą lunację bę-