Strona:PL V Hugo Pracownicy morza.djvu/488

 Deruchetta głośno załkała.
 W tej chwili usłyszeli głos powolny i poważny, który mówił:
 — Dlaczego nie pobierzecie się.?
 Ebenezer obrócił głowę. Deruchetta podniosła oczy.
 Gilliatt stał przed nimi.
 Wszedł jedną z bocznych ścieżek.
 Gilliatt nie był już tym samym człowiekiem co wczoraj. Uczesał włosy, ogolił brodę, włożył trzewiki, miał białą marynarską koszulę z wykładanym kołnierzem i nowe ubranie. Na małym palcu połyskiwała złota obrączka. Zdawał się być głęboko spokojnym. Jego ogorzała cera była sino bladą.
 Bronz cierpiący — taką była twarz jego.
 Kochankowie spojrzeli nań z osłupieniem. Choć był zupełnie zmieniony, poznała go Deruchetta. Co do słów, które powiedział, tak one były dalekie od tego, co w tej chwili myśleli, że przebrzmiały niezrozumiane.
 Gilliatt się odezwał:
 — Dlaczego się żegnacie z sobą? Pobierzecie się, pojedziecie razem.
 Deruchetta zadrżała. Dreszcze przeniknęły ją od stóp do głowy.
 Gilliatt mówił dalej:
 — Miss Deruchetta ma lat dwadzieścia jeden. Jest niezależną. Jej stryj jest tylko stryjem. Kochacie się...
 Deruchetta przerwała z cicha:
 — Jakim sposobem pan tu jesteś?
 — Pobierzcie się, mówił dalej Gilliatt.
 Deruchetta zaczęła pojmować, co mówił ten człowiek. I wyjąkała:
 — Mój biedny stryj...