Strona:PL V Hugo Pracownicy morza.djvu/490

 Głos Gilliatta stał się się suchym i ostrym; czuć w nim było gorączkowe drgania.
 — Nie trzeba zwlekać. Cashmere odpływa za dwie godziny. Macie jeszcze czas, ale tylko tyle, ile go potrzeba; chodźcie.
 Ebenezer przypatrywał mu się bacznie.
 Nagle zawołał:
 — Poznaję pana. Ocaliłeś mi życie.
 Gilliatt odpowiedział:
 — Nie zdaje mi się.
 — Tam przy Ławach Piaszczystych.
 — Nie znam tego miejsca.
 — Było to tego samego dnia, w którym tu przybyłem.
 — Nie traćmy czasu, rzekł Gilliatt.
 — I nie mylę się! pan jesteś tym, którego widzieliśmy wczoraj u mess Letthierry’ego.
 — Być może.
 — Jak się pan nazywasz?
 Gilliatt podniósł głos:
 — Przewoźniku, poczekajcie na nas. Wkrótce wrócimy. Miss Deruchetto, pytałaś mię, jakim sposobem tu jestem; rzecz prosta, szedłem za panią. Masz lat dwadzieścia jeden. W tym kraju, gdy panna jest pełnoletnia i od siebie samej zależy, może wyjść za mąż w ciągu kwadransa. Idźmy ścieżką wzdłuż morza. Jest wygodna, a morze podniesie się dopiero w południe. Ale nie traćmy czasu. Chodźcie za mną.
 Deruchetta i Ebenezer zdali się naradzać spojrzeniem. Stojąc przy sobie, nie ruszyli się z miejsca, byli jakby pijani. Bywają dziwne wahania nad brzegiem przepaści — szczęścia. Pojmowali, nie rozumiejąc.
 — Nazywa się Gilliatt, szepnęło Deruchetta do Ebenezera.