Strona:PL V Hugo Pracownicy morza.djvu/496

żenie. Miała ona tę samą niewinną prostotę, ale więcej godność! — tę samą świeżość, ale więcej woni. Niby stokrotka przemieniona w lilję.
 Na jej licach pozostały ślady łez przelanych, uśmiech był jeszcze łzawy. Łzy osuszone, ledwie widzialne, są poważną i miłą ozdobą szczęścia.
 Dziekan, stojąc przy stole, złożył palec na otwartej Biblji i zapytał donośnym głosem:
 — Czy kto sprzeciwia się?
 Nikt nie odpowiedział.
 — Amen, rzekł dziekan.
 Ebenezer i Deruchetta przystąpili bliżej do wielebnego Jaquemin’a Herode.
 Dziekan zapytał:
 — Joe Ebenezer Caudray, czy chcesz pojąć tę kobietę za małżonkę?
 Ebenezer odpowiedział:
 — Chcę.
 Dziekan znów zapytał:
 — Durando Deruchetto Lethierry, czy chcesz wziąć tego mężczyznę za małżonka?
 Deruchetta zgnębiona nadmiarem radości, jak lampa nadmiarem oliwy, wyszeptała raczej niż odpowiedziała wyraźnie:
 — Chcę.
 Natenczas, wedle pięknego obrządku anglikańskiego, dziekan spojrzał dokoła siebie i zadał cieniom kościoła to uroczyste pytanie:
 — Kto daje tę kobietę temu mężczyźnie?
 — Ja, odpowiedział Gilliatt.
 Nastało milczenie. Ebenezer i Deruchetta w zachwyceniu swem uczuli, że serca się ich ścisnęły.
 Dziekan złożył prawą rękę Deruchetty w prawą rękę Ebenezera, a Ebenezer rzekł do Deruchetty:
 — Deruchetto, biorę cię za małżonkę czy bę-