Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/10

za nadużycie „wyrażeń antytecznch,“ które później stało się znamienną cechą wszystkich utworów W. Hugo. Dopiero ody, drukowane od r. 1823 w „Muzi-francuskiej“, świadczą o zwrocie poety do romantyzmu
 Pierwszy zbiór poezyj przyniósł autorowi 7,000 franków i uznanie króla, który wyznaczył mu pensyę po 1,000 fr. rocznie. To powodzenie materyalne pozwoliło nakoniec głośnemu już wówczas autorowi poślubić p. Foucher, którą od dzieciństwa tak umiłował.
 W r. 1823 wydał Hugo bezimiennie pierwszy swój romans Han D’Islande, w którym ujawniło się już bardzo silne upodobanie poety do kontrastów; jest to mieszanina grozy i dziczyzny z najtkliwszą rzewnością erotyczną. W tym czasie również powstała oda Arc de Triomphe de l’Etoile, świadcząca, że dawny rojalista chwiać się już począł w swych przekonaniach. W r. 1826 wyszedł drugi romans W. Hugo Bug Jargal, napisany przed „Hanem,“ lecz później zupełnie przerobiony, w którym autor, na tle powstania w St. Domingo, stworzył przeidealizowaną do krańcowości postać murzyna, zakochanego w kobiecie białej. W tymże roku wyszły powtórnie „Ody,“ opatrzone wstępem, który, zalecając swobodę w literaturze, stwierdza stanowcze przechylenie się poety do romantyzmu. W roku następnym W. Hugo, wzburzony zuchwalstwem ambasadora austryackiego, który, wysławszy zaproszenia na bal marszałkom Francyi, pozbawił ich tytułu książąt, zdobytych na polu walki, wystąpił ze swoją Ode là a Colonne. Silny ten utwór, dyszący nienawiścią do wrogów Francyi, potężne sprawił wrażenie. Że zaś Austrya była wówczas najsilniejszą Burbonów przyjaciółką, przeto powszechnie sądzono, że poeta wziął stanowczy rozbrat z rojalizmem.
 Jakoż pomimo pensyi, którą mu da 2,000 fr. zwiększono, Hugo ochłonął ze swej sympatyi do Burbonów, a przeszedłszy chwilowo przez okres uznania