Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/102

 Kobiecy głos mówił:
 — Śpieszmy się, kumo Flechard. Czy tędy droga?
 — Nie, to tam.
 Rozmowa toczyła się dalej pomiędzy dwoma głosami, z których jeden byt donośny, drugi cichy.
 — Jak nazywacie ten folwark, gdzie teraz mieszkamy?
 — Zielę w Słomie.
 — Daleko jeszcze?
 — Dobry kwadrans drogi.
 — Spieszmy na wieczerzę.
 — Prawda, żeśmy się spóźniły.
 — Trzebaby biedź, lecz twoje robaczki są zmęczone. Jest nas dwie tylko, nie możemy nieść trojga bębnów. A zresztą, wy kumo Flechard niesiecie już jednego. Ciężki, jak ołów. Odstawiliście od piersi tego żarłoka dziewuchę, ale nosicie ją ciągle. Zły zwyczaj. Każcie jej, żeby szła sama. Ale to znów kolacya ostygnie.
 — Ach! daliście mi wyborne trzewiki. Powiedziałby kto, że umyślnie dla mnie robione.
 — Lepiej to, niż chodzić boso.
 — Idź-że prędzej ty, Janku.
 — Przez niego-to przecie spóźniłyśmy się. Musi rozmawiać z każdą dziewczynką, którą tylko spotka. Jakby dorosły.
 — Ba, ma piąty rok.
 — Powiedzno, Janku, pocoś gadał z tą małą we wsi?
 Dziecinny głos, ale głos chłopca odpowiedział:
 — Bo ją znam.
 — Jakto, znasz ją?
 — Znam — odrzekł chłopczyk — bo mi dała buzi dziś rano.
 — No proszę! — zawołała kobieta. — Od trzech