Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/109

 — Czytałem.
 — Szukają was.
 I rzucając wzrokiem w stronę folwarku, dodał:
 — Jest tam pół batalionu.
 — Republikanów?
 — Paryżanów.
 — Kiedy tak — rzekł margrabia — idźmy.
 I postąpił krok ku folwarkowi.
 Człowiek schwycił go za rękę.
 — Nie chodźcie tam.
 — A gdzież mam iść?
 — Do mnie.
 Margrabia spojrzał na żebraka.
 — Słuchaj, panie margrabio, u mnie nie pięknie, ale bezpiecznie. Chatę mam niższą, niż piwnica. Zamiast podłogi jest w niej łoże z trawy morskiej; zamiast pułapu, dach z gałęzi i zielska. Chodźcie, na folwarku rozstrzelają was. U mnie będziecie spali. Musicie być znużonym; jutro rano Niebiescy pójdą w dalszą drogę, a wy pójdziecie, gdzie wam się podoba.
 Margrabia przypatrywał się temu człowiekowi.
 — Po jakiejże stronie jesteś? — zapytał margrabia — czyś republikanin, czy rojalista?
 — Jestem biedny.
 — Ani rojalista, ani republikanin?
 — Nie zdaje mi się.
 — Czy jesteś za królem, czy przeciw niemu?
 — Nie mam na to czasu.
 — Czy myślisz o tem wszystkiem, co się dzieje?
 — Nie mam z czego żyć.
 — A jednak przychodzisz mi w pomoc.
 — Dowiedziałem się, żeście wyjęci z pod prawa. Cóż-to takiego, prawo? więc można być po za tem! Ja nie rozumiem. A ja... czy jestem wewnątrz prawa, czy po za prawem? Nic o tem nie wiem. Umierać z głodu, czy to się nazywa być pod prawem?