Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/110

 — Odkądżeto umierasz z głodu?
 — Od początku życia.
 — I ocalasz mnie?
 — Tak.
 — Dlaczego?
 — Bo powiedziałem sobie: Oto jeszcze biedniejszy odemnie. Ja mam prawo oddychać, jemu i tego nie wolno.
 — To prawda. I ocalasz mnie?
 — Zapewne. Pobratałem się z waszą jasnością. Ja żebrzę chleba, wy żebrzecie życia. Jesteśmy dwaj żebracy.
 — Ale czy wiesz, że na głowę moją nałożono cenę?
 — Wiem.
 — Zkąd to wiesz?
 — Czytałem afisz.
 — Umiesz czytać?
 — Umiem czytać i pisać. Dlaczegóż miałbym być bydlęciem?
 — Więc kiedy umiesz czytać i czytałeś afisz, to wiesz, że człowiek, któryby mnie wydał, zarobiłby sześćdziesiąt tysięcy franków.
 — Wiem.
 — Nie w asygnatach.
 — Wiem, w złocie.
 — Czy wiesz, że sześćdziesiąt tysięcy franków to majątek?
 — Wiem.
 — I że ktoś, ktoby mnie wydał, zrobiłby majątek?
 — I cóż ztąd?
 — Majątek!
 — Właściwie to sobie myślałem. Widząc was, powiedziałem sobie: Kiedy pomyślę, że ktoś, coby wydał tego człowieka, zarobiłby sześćdziesiąt tysięcy franków i zrobiłby majątek! Trzeba go ukryć czemprędzej.