Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/112

 — Więc wszystko, czy co się dzieje, czy też nie, to dla ciebie obojętne?
 — Prawie. Wyście wielcy panowie, to wasze sprawy.
 — Ależ nakoniec to, co się dzieje...
 — To się dzieje tam wysoko.
 Żebrak dodał:
 — A zresztą są rzeczy, które się dzieją jeszcze wyżej; słońce wstaje, księżyc powiększa się, albo zmniejsza; ja właśnie takiemi rzeczami się zajmuję.
 Wypił haust z dzbanka i rzekł:
 — Wyborna ta świeża woda.
 Potem mówił dalej:
 — Jak waszej jasności smakuje ta woda?
 — Jak się nazywasz? — spytał margrabia.
 — Nazywam się Tellmarch — nazywają mnie Caimand.
 — Wiem. Caimand, to wyraz miejscowy.
 — Który oznacza żebraka. Mam także przezwisko Starego.
 Po chwili mówił dalej:
 — Od czterdziestu lat przezywają mnie już Starym.
 — Od czterdziestu lat! Ależ byłeś przecie młodym.
 — Ja? nigdy! Pan jesteś nim zawsze, panie margrabio. Masz nogi dwudziestoletnie, wspinasz się na wielki nadbrzeżny pagórek; ja po trochu przestaję chodzić; ujdę ćwierć mili i jużem się zmęczył. A przecież jesteśmy w jednym wieku; ale bogaci mają nad nami jedną wyższość, jedzą codzień. A jedzenie to konserwuje.
 Po chwili milczenia żebrak mówił dalej:
 — Biedni, bogaci — to straszna sprawa. Z tego powstają katastrofy. Przynajmniej mnie się tak wydaje. Biedacy chcą być bogaczami, bogaci nie chcą stać się ubogimi. Zdaje mi się, że w tem właśnie jest grunt. Ja się do tego nie mieszam. Wypadki,