Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/120

bieskim, którzy byli na folwarku Ziele w Słomie. Panie margrabio, nazywam się Gavard. Byłem przy margrabi de la Rouarie.
 — Dobrze — rzekł margrabia.
 I z powagą a spokojem przypasał szarfę.
 Potem dobył szpady i wywijając nią nad głową, zawołał:
 — Wstańcie! niech żyje król!
 Wszyscy powstali.
 I w głębiach lasu rozległ się okrzyk szalony, tryumfalny: „Niech żyje król! niech żyje nasz margrabia! Niech żyje Lantenac!“
 Margrabia zwrócił się do Gavarda.
 — Wielu was jest?
 — Siedm tysięcy.
 Zstępując z pochyłości, podczas gdy wieśniacy odchylali zarośla przed margrabią, Gavard mówił dalej.
 — Nic prostszego, panie margrabio. Jedno słowo tłómaczy wszystko. Potrzeba było tylko iskry. Afisz rzeczypospolitej, donosząc o waszej obecności, podburzył kraj na rzecz króla. Byliśmy prócz tego zawiadomieni ukradkiem przez mera z Granville, naszego sprzymierzeńca, tego samego, który ocalił księdza Oliviera. Dzisiejszej nocy dzwoniono na gwałt.
 — Dla kogo?
 — Dla ciebie, panie margrabio.
 — Aha! — rzekł margrabia.
 — I oto jesteśmy — dodał Gavard.
 — I jest was siedm tysięcy?
 — Dzisiaj. Ale będzie nas piętnaście tysięcy jutro. To danina kraju tutejszego. Kiedy pan Henryk de La Rochejacquelein udał się do wojska katolickiego, zadzwoniono na gwałt, i w jedną noc sześć parafij: Isernay, Corqueuv, les Echaubroignes, les Aubiers, Saint-Aubin i Neuil, przyprowadziło mu dziesięć tysięcy ludzi. Nie było amunicyi; znalazło się