Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/121

u pewnego mularza sześćdziesiąt funtów prochu minowego, i pan de La Rochejacquelein z tem odjechał. Domyślaliśmy się, że pan margrabia musisz być gdzieś w tym lesie i szukaliśmy cię.
 — I napadliście na Niebieskich w folwarku Ziele w Słomie.
 — Wiatr przeszkodził im usłyszeć dzwonienie na trwogę. Nie domyślali się niczego. Ludzie ze wsi, wałkonie, przyjęli ich dobrze. Dziś rano otoczyliśmy folwark, Niebiescy spali, i w okamgnieniu wszystko było skończone. Mam konia. Czy zechcesz go przyjąć, generale?
 — Dobrze.
 Wieśniak przyprowadził konia białego, osiodłanego po wojskowemu. Margrabia, obywając się bez pomocy, którą mu ofiarował Gavard, dosiadł konia.
 — Hurrah! — krzyknęli wieśniacy, bo okrzyki angielskie są w częstem użyciu na wybrzeżu bretońsko-normandzkiem, zostającem w ciągłych stosunkach z wyspami kanału la Manche.
 Gavard salutował po wojskowemu i zapytał:
 — Gdzie będzie wasza główna kwatera, panie margrabio?
 — Najprzód w lesie Paproci.
 — To jeden z waszych siedmiu lasów, panie margrabio.
 — Trzeba nam księdza.
 — Mam jednego.
 — Co on za jeden?
 — Wikary z Chapelle Cobrée.
 — Znam go. Odbył podróż do Jersey.
 Ksiądz wyszedł z szeregów i dodał.
 — Trzy razy.
 Margrabia obrócił głowę.
 — Dzień dobry, księże wikary. Będziesz miał sporo roboty.
 — Tem lepiej, panie margrabio.