Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/122

 — Będziesz spowiadał grzeszników, którzy zechcą. Nie zmuszam nikogo.
 — Panie margrabio — rzekł ksiądz — Gaston w Guéménée zmusza republikanów do spowiedzi.
 Gavard, który wydawał niektóre rozporządzenia, powrócił.
 — Generale, czekam na rozkazy.
 — Najprzód punkt zborny w lesie Paproci. Niech się rozproszą i tam zdążają.
 — Rozkaz już wydany.
 — Wszak mówiłeś mi, że ludzie z folwarku Ziele w Słomie dobrze przyjęli Niebieskich.
 — Tak, generale.
 — Spaliliście folwark?
 — Tak.
 — Spaliliście wieś?
 — Nie.
 — A więc spalcie.
 — Niebiescy próbowali bronić się; ale było ich stu pięćdziesięciu, a nas siedm tysięcy.
 — Co to za Niebiescy?
 — Niebiescy Santerre’a.
 — Więc to batalion paryzki?
 — Pół batalionu.
 — Jak się nazywa ten batalion?
 — Na sztandarze wypisano: Batalion Czerwonych czapek.
 — Dzikich zwierząt.
 — Co robić z rannymi?
 — Podobijać.
 — Co robić z jeńcami?
 — Rozstrzelać.
 — Jest ich około ośmdziesięciu.
 — Rozstrzelać wszystkich.
 — Jest i dwie kobiety.
 — Rozstrzelać także.
 — Jest troje dzieci.