Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/178

dowódcy oddziału ekspedycyjnego armii nadbrzeżnej. Jakże się on nazywa ten komendant?
 Robespier odpowiedział:
 — Jest to jeden z tych, co się dawniej inaczej nazywali, szlachcic.
 I zaczął przerzucać w tece.
 — Niechże ksiądz pilnuje szlachcica — rzekł Danton. — Nie ufam samemu księdzu, nie ufam samemu szlachcicowi; gdy są oba razem, nie obawiam się ich; jeden pilnuje drugiego, i trzymają się dobrze.
 Oburzenie łatwo się odznaczało na brwiach Cimourdain’a, i zaczął je już ściągać; jednak zapewne z uwagi, że w owem orzeczeniu było wiele prawdy, nie zwrócił się do Dantona, tylko rzekł głośno i surowo:
 — Jeśliby powierzony mi dowódca republikański postąpił sobie niewłaściwie, kara śmierci.
 Robespier rzekł z oczyma wlepionemi w tekę:
 — Otóż i jego nazwisko. Obywatelu Cimourdain, komendant, przy którym będziesz miał pełnomocnictwo, jest byłym wicehrabią i nazywa się Gauvain.
 Cimourdain pobladł.
 — Gauvain! — zawołał.
 Marat widział, że Cimourdain pobladł.
 — Tak — rzekł Robespier.
 — Więc jakże? — rzekł Marat, patrząc bystro na Cimourdain’a.
 Cisza zapanowała na chwilę. Marat odezwał się:
 — Czy przyjmujesz, obywatelu Cimourdain, urząd komisarza przy komendancie Gauvain, pod warunkami, któreś sam oznaczył? Czy nie cofasz słowa?
 — Nie cofam — odpowiedział Cimourdain.
 Coraz był bledszy.
 Robespier ujął pióro leżące pod ręką, napisał powolnie i czysto, jak to było jego zwyczajem, czte-