Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/180

 Podczas gdy Cimourdain czytał, Marat patrzył na niego.
 Półgłosem, jakby do siebie samego, szeptał:
 — Trzeba będzie to jeszcze potwierdzić dekretem Konwencyi, albo umyślnem postanowieniem Komitetu Ocalenia publicznego. Będzie z tem jeszcze robota.
 — Gdzie mieszkasz, obywatelu Cimourdain? — zapytał Robespier.
 — W dziedzińcu ministeryum handlu.
 — A i ja także — rzekł Danton — jesteśmy więc sąsiadami.
 Robespier rzekł znów:
 — Niema chwili do stracenia. Jutro odbierzesz upoważnienie ze wszelkiemi formalnościami, podpisane przez wszystkich członków Komitetu Ocalenia publicznego; potwierdzenie tej nominacyi uwierzytelni cię przy reprezentantach, znajdujących się już na misyi, jak Philippeux, Prieur z Marny, Lecointre, Alquier i inni. Wiemy, kim jesteś. Masz pełnomocnictwo nieograniczone. Możesz zrobić Gauvain’a generałem, albo go posłać na rusztowanie. Jutro o trzeciej odbierzesz ten dokument. O której wyjedziesz?
 — O czwartej — rzekł Cimourdain.
 I rozeszli się.
 Przybywszy do swego mieszkania, Marat zapowiedział Simonii Evrard, że pójdzie jutro na Konwencyę.

KONIEC TOMU PIERWSZEGO.