pod ręką batalion Brestu, zajmujący koszary na przedmieściu Saint-Marceau; Gensonné, który zaprowadził przewagę reprezentantów ludu nad generałami; chimeryk Salles, który posądził Górę o tajemne stosunki z Austryą; Sillery, kuternoga prawicy, jak Courthon był kulasem lewicy; Lause-Duperret, który, nazwany „zbrodniarzem“ przez jednego dziennikarza, zaprosił go na obiad, mówiąc: „Wiem, że zbrodniarz znaczy poprostu człowiek, który inaczej myśli, niż my; Rabaut-Saint-Etienne, który swój kalendarz na r. 1790 zaczął od słów: „Rewolucya skończona;“ jansenista[1] Camus, który ułożył konstytucyę cywilną dla duchowieństwa, wierzył w cudy dyakona Parisa[2] i co noc padał krzyżem przed Chrystusem siedm stóp wysokim, przybitym do ściany w jego pokoju; Fauchet, ksiądz, który razem z Kamilem Desmoulins wywołał wypadki 14-go lipca; Isnard, którego zbrodnią było, że powiedział: „Paryż będzie zniszczony“ w chwili właśnie, gdy książę Brunszwicki mówił: „Paryż będzie spalony;“ Jakób Dupont, pierwszy, który zawołał: „Jestem ateuszem,“ a któremu Robespier odpowiedział: „Ateizm jest wyznaniem arystokratycznemu Lanjuinas, twarda, rozumna i tęga głowa bretońska; Ducos, Euryales[3], Boyer-Fonfréde’a; Rebecqui, Pylades Barbaroux’a; Rebecqui, który podał się do dymisyi z powodu, że jeszcze nie zgilotynowano Robespiera; Richaud, który powstawał na
- ↑ Jenseniści, tak zwani od biskupa Jansena, byli surowymi katolikami, którzy ściśle trzymali się nauki Św. Augustyna i odrzucali naukę Jezuitów o „Łasce wystarczającej.“
- ↑ Franciszek de Paris, sławny w XVII wieku dyakon paryzki, słynął z wielkiej dobroczynności i świątobliwego życia Janseniści utrzymywali, że po jego śmierci działy się cuda na cmentarzu Św. Medarda.
- ↑ Przyjaciel Nisusa (Eneida V i VI), jak Pylades był przyjacielem Oresta.
