Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/22

szaleństwom komuny, a w obronie kolumny na placu Vendôme napisał poemat p. t. Les deux Trophées. Zrobiwszy z Belgii wycieczkę do Londynu, powróci! do Paryża pod koniec r. 1871. W dwa lata później przeznacza na rzecz mieszkańców Alzacyi i Lotaryngii dochód z poematu La liberation du Territoire, w którym surowo potępił czołobitność dla szacha perskiego, gdyż o jego srogości i barbarzyństwie krążyły anegdoty podczas bytności w Paryżu tego władcy. W tym samym roku uderzył w poetę cios nowy, stracił bowiem ostatniego syna, Franciszka-Wiktora.
 Podczas oblężenia Paryża prowadził Hugo smutny dziennik, z którego powstał wielki poemat L’année terrible, „Rok straszny“, obejmujący wypadki pomiędzy sierpniem r. 1870 a lipcem r. 1871. Jest to tragiczne echo potężnych wrażeń, których poeta do świadczył w tym strasznym okresie wojny; są tam szalone zgrzyty satyryczne, ognista pobudka do obrony, jęk tryumfalny ku czci tych, którzy padli w boju za Francyę, oraz łkanie rozpaczne syna u nóg macierzy sponiewieranej.
 W r. 1874 ukazał się ostatni z wielkich romansów W. Hugo Quatre-Vingt-Treize, „Rok 93-ci,“ którego przekład czytelnikom naszym podajemy. Utwór ten godnie zamyka cykl nieśmiertelnych romansów tego pisarza, który na wspaniałem tle wojny wandejskiej przedstawił z niezmierną plastyką trzy typy z roku 1793. rojalisty, Jakobina i republikanina w wielkim stylu. W tym samym roku wyszedł poemat Mes Fils, w którym Hugo daje upust boleści swojej po stracie synów. W następnych dwu latach wychodziły Actes et Paroles, dzieło w 3-ch częściach, obejmujące wszystkie „Czyny i słowa“ poety przed wygnaniem, w czasie wygnania i po powrocie do kraju. Jest to zbiór adresów, mów i wyznań wiary z okresu lat 40. W r. 1875 wyszła także broszura Pour an Soldat, którą Hugo jakiemuś żołnierzowi,