Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/225

ta, którzy, zajęci rozmową, nie widzieli go wchodzącego.
 Chabot mówił:
 — Maribon, czy tam Montaut, posłuchajno: wracam z Komitetu Ocalenia Publicznego.
 — Cóż tam robią?
 — Oddają szlachcica pod dozór księdzu.
 — Ach!
 — Szlachcica, jak ty...
 — Nie jestem szlachcicem — rzekł Montaut.
 — Księdza...
 — Jak ty.
 — Nie jestem księdzem — rzekł Chabot.
 Rozśmieli się obaj.
 — Wytłómacz tę zagadkę — rzekł Montaut.
 — Oto tak. Ksiądz, nazwiskiem Cimourdain, został delegowanym z nieograniczonem pełnomocnictwem przy pewnym wicehrabi, nazwiskiem Gauvain; ten wice-hrabia dowodzi kolumną ekspedycyjną armii Wybrzeży. Idzie o to, aby szlachcic nie mógł szachrować, a ksiądz zdradzać.
 — Rzecz prosta — odparł Montaut. — Trzeba tylko śmierć do tego domieszać.
 — Po to właśnie przychodzę — odezwał się Marat.
 Rozmawiający podnieśli głowy.
 — Dzień dobry, Maracie — rzekł Chabot — rzadko bywasz na naszych posiedzeniach.
 — Doktór zalecił mi kąpiele — odpowiedział Marat.
 — Nie należy dowierzać kąpielom; Seneka umarł w kąpieli.
 Marat się uśmiechnął.
 — Niema tu, Chabocie, Nerona.
 — Jesteś ty — rzekł głos gromki.
 Był to Danton, idący ku swojej ławce.
 Marat się nie odwrócił.