Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/248

stające z za niego dwie kolby pistoletów. Z pod płaszcza zwieszała się szabla.
 Na odgłos kroków zatrzymującego się konia otworzono drzwi oberży i wyszedł oberżysta z latarnią w ręku. Była to pora pośrednia pomiędzy dniem a nocą; widno było na drodze, a ciemno w mieszkaniu.
 Oberżysta spojrzał na kokardę.
 — Obywatelu — rzekł — zatrzymasz się tu?
 — Nie.
 — A dokąd jedziesz?
 — Do Dol.
 — W takim razie wracaj do Avranches albo pozostań w Pontorson.
 — Dlaczego?
 — Bo w Dol teraz się biją.
 — Ach! — rzekł jeździec.
 I dodał:
 — Dajcie owsa koniowi.
 Gospodarz przyniósł nieckę, wsypał w nią miarkę owsa i zdjął uzdę z konia, który zaczął sapać i jeść.
 Rozmowa toczyła się dalej.
 — Obywatelu, czy to koń z rekwizycyi? — Nie.
 — Twój własny.
 — Mój, kupiony i zapłacony
 — Zkąd jedziesz?
 — Z Paryża.
 — Nie prosto?
 — Nie.
 — Wierzę, drogi nie wszędzie są wolne. Ale poczta jeszcze chodzi.
 — Do Alençon. Tam też wysiadłem.
 — Ach! niezadługo nie będzie poczt we Francyi. Niema koni. Koń, wart trzysta franków, płaci się teraz sześćset i pasza też droga szalenie. Byłem