Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/249

pocztmistrzem, a teraz oto utrzymuję garkuchnię. Na trzystu trzynastu pocztmistrzów, jacy byli, dwustu wzięło dymisyę. Obywatelu, podróżowałeś podług nowej taryfy?
 — Z pierwszego maja? Tak.
 — Dwadzieścia soldów za miejsce w powozie, dwanaście w kabryolecie, pięć w furgonie. Czy to w Alençon kupiłeś tego konia?
 — Tak.
 — Cały dzień byłeś dziś w drodze?
 — Od świtu.
 — I wczoraj?
 — I zawczoraj.
 — Widzę. Jechałeś na Domfront i Mortain.
 — I na Avranches.
 — Wierzaj mi, odpocznij, obywatelu. Musisz być znużony; po twoim koniu znać drogę.
 — Wolno się nużyć koniom, ale nie ludziom.
 Wzrok gospodarza zatrzymał się znów na podróżnym. Była to twarz poważna, spokojna i surowa, ocieniona szpakowatemi włosami.
 Oberżysta spojrzał na drogę, pustą jak okiem mógł sięgnąć, a potem rzekł:
 — I podróżujesz tak sam jeden?
 — Mam eskortę.
 — Jaką?
 — Mój pałasz i pistoloty.
 Oberżysta przyniósł kubeł wody i poił konia, a podczas gdy koń pił, on patrzył na podróżnego, powtarzając sobie w myśli: — Bądź co bądź, wygląda na księdza.
 Jeździec rzekł:
 — Powiadasz, że biją się w Dol?
 — Tak, w tej chwili właśnie musiała zacząć się bitwa.
 — Któż się tam bije?
 — Jeden były szlachcic z drugim.