Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/250

 — Co mówisz?
 — Mówię, że jeden dawniejszy szlachcic, który trzyma za rzecząpospolitą, bije się z drugim, który trzyma za królem.
 — Wszakże niema już króla.
 — Jest mały. A najciekawsze to, że oba ci dawniejsi szlachcice są sobie krewni.
 Jeździec bacznie słuchał. Oberżysta mówił dalej:
 — Jeden młody, drugi stary; to wnuk stryjeczny bije się z dziadkiem stryjecznym. Dziadek jest rojalistą, wnuk patryotą. Dziadek dowodzi Białymi, wnuk Niebieskimi. Ach? nie dadzą sobie pardonu. To walka na śmierć.
 — Na śmierć?
 — Tak, obywatelu. Patrz-no, chcesz wiedzieć, jakie sobie prawią grzeczności? Oto ogłoszenie, które stary każe wszędzie wywieszać, na każdym domu i na każdem drzewie i kazał nawet przylepić na moich drzwiach.
 Gospodarz przybliżył latarnię do arkusza papieru, przyklejonego na jednej połowie drzwi swego domu, a poniew7aż plakat drukowany był dużemi literami, jeździec mógł z konia przeczytać:
 „Margrabia de Lantenac ma zaszczyt uprzedzić swego stryjecznego wnuka, pana wicehrabiego Gauvain, że jeżeli panu margrabiemu powiedzie się go pojmać, każe niebawem pana wicehrabiego rozstrzelać.“
 — A oto mówił dalej gospodarz — odpowiedź. Odwrócił się i oświetlił latarnią drugi plakat, przylepiony na drugiej połowie drzwi.
 Podróżny przeczytał:
 „Gauvain uprzedza Lantenac’a, że jeśli go pojmie, każe go rozstrzelać.“
 — Wczoraj — rzekł gospodarz — przylepiono na mych drzwiach pierwszy plakat, a dziś zrana drugi, odpowiedź nie dała na siebie czekać.
 Podróżny półgłosem i jakby sam do siebie po-