Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/254

niebezpieczeństwo jest wielkie i jeśli nie idzie o to, co najdroższego masz w świecie...
 — Właśnie, że o to idzie — odparł jeździec.
 — ...Coś nakształt tego, jakby o syna?...
 — Prawie — rzekł jeździec.
 Oberżysta podniósł głowę i mruknął na stronie:
 — A jednak ten obywatel wydaje mi się księdzem.
 Potem dodał po chwili zastanowienia:
 — Proszę, ksiądz i ma dzieci.
 — Okiełznajcie konia — rzekł podróżny.
 — Ile się należy?
 I zapłacił.
 Gospodarz ustawił nieckę i kubeł przy ścianie i wrócił do podróżnego.
 — Ponieważ już koniecznie chcesz jechać, obywatelu, to posłuchaj mej rady. Wyraźnie jedziesz do Saint-Malo. Otóż nie jedź do Dol. Są dwie drogi, jedna na Dol, druga brzegiem morza. Jedna nie dłuższa wcale od drugiej. Droga nad morzem idzie na Saint-Georges de Brehaigne, Cherrueix i Hirel-le-Vivier. Doi zostaje na południe, a Cancale na północ. Na końcu tej tu ulicy rozchodzą się dwie drogi, w lewo na Dol, w prawo na Saint-Georges de Brehaigne. Posłuchaj mnie. Jeżeli pójdziesz na Dol, wpadniesz w sam środek rzezi. Bierz się więc nie na lewo, ale na prawo.
 — Dziękuję — rzekł podróżny.
 Spiął konia ostrogą.
 Było już ciemno i zanurzył się w cieniach nocy.
 Oberżysta stracił go z oka.
 Dojechawszy tam, gdzie się drogi rozchodziły przy końcu ulicy, usłyszał głos oberżysty, który na niego wołał zdaleka:
 — Weź się na prawo!
 Wziął się na lewo.

---