Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/266

w mur blisko Gauvain’a. Trzecia kula zrzuciła mu kapelusz.
 Pociski były wielkiego kalibru. Wyrzucała je armata szesnasto-funtowa.
 — Celują do ciebie, dowódco! — krzyknęli artylerzyści.
 I zagasili pochodnię. Gauwain, zadumany, podniósł swój kapelusz.
 Ktoś istotnie celował do Gauvain’a. Był to Lantenac.
 Margrabia wszedł za barykadę od strony przeciwnej.
 Wilkołak podbiegł do niego.
 — Panie margrabio, uderzono na nas znienacka.
 — Kto?
 — Nie wiem.
 — Czy droga od Dinan swobodna.
 — Tak sądzę.
 — Trzeba rozpocząć odwrót.
 — Odwrót rozpoczęty. Wielu już uciekło.
 — Nie trzeba uciekać, trzeba się cofać. Dlaczego nie używacie artyleryi?
 — Wszyscy stracili głowę, a zresztą nie było oficerów.
 — Ja tam idę.
 — Wysłałem ku Fougeres ile można było bagażów, kobiet i wszystkiego, co niepotrzebne. Co zrobić z trojgiem małych więźniów?
 — Ach! z tem i dziećmi?
 — Tak.
 — To nasi zakładnicy. Każ ich zaprowadzić do Tourgue.
 Powiedziawszy to, margrabia poszedł ku barykadzie. Za nadejściem dowódcy wszystko się zmieniło^ Barykada źle była urządzona do artyleryi; zostawiono miejsce na dwie tylko armaty; margrabia