Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/291

 — Dlaczego w Astillé, gdyś spostrzegł, że żołnierze twoi chcą zabić Wandejczyka, Józefa Bézier, który czołgał się ranny, zawołałeś: „Idźcie naprzód, ja się sam z nim rozprawię“ i wystrzeliłeś z pistoletu w powietrze?
 — Bo nie zabija się człowieka bezwładnego.
 — I źle zrobiłeś; obaj są dziś dowódcami band. Jozef Bézier nazywa się „Wąsal“, a Jan Treton „brebrna Noga.“ Ocalając tych dwóch ludzi, pomnożyłeś o dwóch nieprzyjaciół rzeczypospolitej.
 — Zaiste, chciałbym jej przysparzać zwolenników, nie wrogów.
 — Dlaczego po zwycięztwie pod Landéan nie kazałeś rozstrzelać trzystu chłopów, wziętych do niewoli?
 — Kiedyś Bonchamp darował życie jeńcom republikańskim, chciałem, żeby mówiono, że rzeczpospolita darowała życie jeńcom rojalistom.
 — Ale w takim razie, jeżeli schwytasz Lantenac’a, darujesz mu życie?
 — Nie.
 — Dlaczego, skoro ułaskawiłeś trzystu chłopów?
 Chłopi są ciemni; Lantenac, wie co robi.
 — Ależ Lantenac jest twoim krewnym.
 — Francya jest moją bliższą krewną.
 — Lantenac jest starcem.
 — Lantenac jest cudzoziemiec, Lantenac niema lat, Lantenac przyzywa Anglików, Lantenac — to najazd, Lantenac jest wrogiem ojczyzny. Pojedynek między nim a mną może się skończyć tylko jego śmiercią albo moją.
 — Gauvain, pamiętaj o tem, co mówisz.
 — Nie zapomnę.
 Nastąpiło milczenie i obaj spojrzeli po sobie.
 Gauvain mówił dalej:
 — Krwawa to będzie data ten rok 93-ci, który przebywamy.