Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/296

ani merów, ani władz jakichkolwiek; miała do czynienia tylko z przechodniami.
 Odzywała się do nich i zapytywała:
 — Czy widzieliście gdziekolwiek troje małych dzieci?
 Przechodnie podnosili głowy.
 — Dwóch chłopczyków i dziewczynkę — mówiła matka. I opisywała dalej:
 — René Jan, Gruby-Allan, Jurcia. Nie widzieliście takich?
 Potem objaśniała:
 — Najstarszy ma półpięta roku, a malutka dwadzieścia miesięcy.
 Nakoniec dodawała:
 — Czy nie wiecie gdzie są? zabrano mi je.
 Spoglądano na nią i na tem koniec.
 Widząc, że jej nie rozumiano, mówiła:
 — Bo widzicie, to moje dzieci, to też się pytam.
 A ludzie szli, jakby nie słyszeli. Wtedy zatrzymywała się, nic już więcej nie mówiąc, i wpijała sobie paznogcie w piersi.
 Pewnego dnia jednak wysłuchał ją jakiś wieśniak. Poczciwiec zamyślił się.
 — Czekajcie-no — rzekł — troje dzieci?
 — Tak.
 — Dwóch chłopców?
 — I dziewczynka.
 — To tego szukacie?
 — Tak.
 — Słyszałem o panu, który zabrał te troje dzieci i ma je przy sobie.
 — Gdzie jest ten człowiek — krzyknęła — gdzie one są?
 Wieśniak odpowiedział:
 — Idźcie do Tourgue.
 — Czy to tam znajdę moje dzieci.
 — Być może, że tam.