Co do biblioteki, była to sala podłużna, mająca długość i szerokość mostu i jedyne drzwi, owe żelazne wrota. Skryte drzwi, zielonem suknem obite, które dość było tylko popchnąć, żeby się otworzyły, zasłaniały wewnątrz sklepione wejście do wieży.
Ściany biblioteki pokryte były od góry do dołu, od podłogi do sufitu szafami oszklonemi w dobrym stylu z wieku siedemnastego. Sześć wielkich okien, trzy z każdej strony, po jednem nad każdą arkadą, oświetlało bibliotekę. Oknami temi z zewnątrz, z wysokości płaskowzgórza, można było zajrzeć do wnętrza. Na ścianach między oknami stało na rzeźbionych konsolach dębowych sześć popiersi marmurowych: Hermolausa z Byzancyum, Ateneusza gramatyka naukrateńskiego, Suidasa, Casaubona[1], Klodoweusza, króla Francyi, i jego kanclerza, Anachalusa,
- ↑ Ateneusz, pisarz grecki z Naukratis w Egipcie, żył pod panowaniem Marka Aureliusza i jego następcami aż do Aleksandra Sewera i uczył z powodzeniem gramatyki i retoryki. — Suidas, leksykograf grecki, żył prawdopodobnie w X wieku. Casaubon Izaak, erudyt, ur. w Genewie w 1559 r., umarł w Londynie 1614 r., uczył greckiego w Genewie (1592), w Montpelier i w Paryżu, gdzie był bibliotekarzem Henryka IV-go.
