Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/327

 — Do wdrapania się na mury?
 — Nie, do ocalenia.
 Guéchamp pomyślał i odpowiedział:
 — Rozumiem. Ale musi być bardzo wysoka, żeby dobra była do tego, co chcesz, komendancie.
 — Najmniej na trzy piętra.
 — Tak, panie komendancie, taka jest mniej więcej wysokość.
 — Trzeba jeszcze wyżej dosięgnąć, bo należy być pewnym, że się uda.
 — Oczywiście.
 — Jak się to dzieje, że nie masz drabiny?
 — Pan komendant nie uważał za właściwe oblegać zamku od strony płaskowzgórza, kazałeś pan tylko blokować go z tamtej strony; chciałeś pan, żeby przypuścić szturm nie od mostu, ale od wieży. Zajmowano się zatem miną, a o wdarciu się po drabinach nie myślano. To też ich niema.
 — To każ zrobić drabinę coprędzej.
 — Trudno na razie o drabinę na trzy piętra sięgającą.
 — To trzeba krótkie z sobą zesztukować.
 — Gdyby były.
 — Wyszukaj ich.
 — Nikt ich nie znajdzie. Chłopstwo wszędzie niszczy drabiny, tak jak psuje wozy i zrąbuje mosty.
 — To prawda, chcą sparaliżować rzeczpospolitę.
 — Chcą, żebyśmy nie mogli prowadzić bagaży, przebywać rzek lub wdrapywać się na mury.
 — Trzeba mi jednak drabiny koniecznie.
 — Myślę o tem, panie komendancie. Pod Fougères w Javené jest wielka ciesielnia. Tam się znajdzie drabina.
 — Niema ani chwili do stracenia.
 — Na kiedy potrzebna?
 — Na jutro, na tę sam ę godzinę najpóźniej.