Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/34

 Kobieta drgnęła od stóp do głowy i spojrzała na marsowatą twarz sierżanta, w której dostrzedz było można tylko brwi, wąsy i dwa rozżarzone węgle, wyglądające jak oczy.
 — Dawniejszy batalion Czerwonego Krzyża — objaśniła wiwandyerka.
 A sierżant zapytał:
 — Kto pani jesteś?
 Kobieta patrzyła na niego struchlała. Była młoda, chuda, blada i odarta, na głowie kaptur wieśniaczek bretońskich, a na plecach kołdra wełniana, taśmą przywiązana do szyi. Z obojętnością samicy nie kryła piersi obnażonej, a jej nogi bez pończoch i trzewików były pokrwawione.
 — To jakaś uboga — rzekł sierżant.
 A wiwandyerka dodała głosem żołnierskim i z pewną łagodnością:
 — Jak się nazywacie?
 Kobieta wyjąkała ledwie dosłyszalnym głosem.
 — Michalina Flechard.
 Tymczasem wiwandyerka szorstką ręką głaskała główkę niemowlęcia.
 — Jak dawno jest na świecie to bobo? — spytała.
 Matka nie zrozumiała. Wiwandyerka powtórzyła z przyciskiem:
 — Pytam się o wiek tego pędraka.
 — A! — odrzekła matka — ma osiemnaście miesięcy.
 — O, to stare — zauważyła wiwandyerka — nie powinno już ssać. Trzeba to odstawić od piersi. Damy mu zupy.
 Matka zaczęła się uspakajać. Dwoje rozbudzonych malców okazywało więcej ciekawości niż strachu. Kity kaszkietów żołnierskich wprawiały je w zdumienie.
 — A! — odezwała się matką — głodne są bardzo.