Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/349

do zachodu słońca nie zdacie się na łaskę i niełaskę, uderzymy na was.
 Z platformy zamku odpowiedział głos podobny do grzmotu:
 — Uderzcie.
 Głos z dołu znów zawołał:
 — Na pół godziny przed uderzeniem na was dany będzie wystrzał z działa, na znak wezwania was po raz ostatni.
 Głos z góry powtórzył:
 — Uderzcie.
 Rozmowy tej nie słyszały dzieci, ale odgłosy dwóch trąb wyżej i dalej sięgały. Na pierwszy odgłos trąbki Jurcia wyciągnęła szyję i przestała jeść; gdy trąba z wieży zabrzmiała, położyła łyżkę w miseczkę; na drugi dźwięk trąbki podniosła swój mały, wskazujący paluszek prawej ręki i to spuszczając go, to wznosząc z kolei, odznaczała spadki fanfary, drugą odpowiedzią ligawki przedłużone. Gdy trąba i trąbka umilkły, zamyśliła się, trzymając paluszek w górę wzniesiony i szepnęła półgłosem: — Gla.
 Zepewne chciała powiedzieć „grają.“
 Dwoje starszych, Janek i Alan, nie zwracali uwagi na owe trąb odgłosy; czem innem byli zajęci. Właśnie maszerowała po podłodze stonoga.
 Alanek pierwszy ją spostrzegł i zawołał:
 — Robak.
 Janek zaraz przybiegł.
 Alanek mówił dalej:
 — To gryzie.
 — Nie trzeba mu nic robić — rzekł Janek.
 I obaj zaczęli się tem u przechodniowi przyglądać.
 Skończywszy swą zupę, Jurcia zaczęła szukać oczami swych braci. Janek i Alanek przycupnęli poważnie nad stonogą w zagłębieniu okiennem; dotykali się głowami i włoski ich zmieszały się z sobą; powstrzymywali oddech, zapatrzeni w tę rzecz śli-