Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/369

 — Guinoiseau, to ten sam, co Jasnowłosy, a Chatenay jest z Saint-Ouen.
 „...Hoisnard, rozbójnik“ — czytał woźny.
 A w tłumie wyszeptano:
 — Dziedzic z Ruille.
 — Tak, to Złoty Konar.
 — Jego brat zginął przy szturmie do Pontorson.
 — A tak, Hoisnard-Ceglarz.
 — Śliczny dwudziestoletni panicz.
 — Uwaga! — krzyknął woźny. Czytam koniec listy:
 „...Winnica, rozbójnik. — Kobza, rozbójnik. Rębacz, rozbójnik. — Romansik, rozbójnik...“
 Jeden wyrostek trącił w łokieć stojącą obok dziewczynę. Dziewczę uśmiechnęło się.
 Woźny czytał:
 „...Śpiewaczek, rozbójnik. — Kot, rozbójnik...“
 Jeden wieśniak objaśnił:
 — Nazywa się Mulard.
 „...Tabouze, rozbójnik.
 — To Młot — objaśnił chłop.
 — Jest ich dwóch — dodała jedna kobieta.
 — A oba zuchy — mruknął wyrostek.
 Woźny potrząsnął afiszem, a dobosz zabębnił.
 Woźny tak dalej czytał:
 „...Wyżej wymienieni, gdziekolwiek ujęci zostaną, po sprawdzeniu tożsamości osoby, będą natychmiast ukarani śmiercią.“
 Zrobiło się poruszenie.
 Woźny czytał jeszcze:
 „...Ktokolwiek da im schronienie lub pomoże im do ucieczki, będzie stawiony przed sądem wojennym i ukarany zostanie śmiercią. Podpisano...“
 Nastało głębokie milczenie.  „...Podpisano: delegowany Komitetu ocalenia publicznego, CIMOURDAIN.“
 — Ksiądz — rzekł jeden chłop.