Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/371

 Spojrzano na nią. Miała minę obłąkaną, była w łachmanach. Słychać było szemrania: — Wygląda na rozbójnicę.
 Jedna wieśniaczka, która niosła w koszu placki gryczane, zbliżyła się do niej i szepnęła pocichu:
 — Cicho bądźcie.
 Michalina Fléchard spojrzała z osłupieniem na tę kobietę. Znów nic już nie rozumiała. Nazwa Tourgue przemknęła jak błyskawica i znów nastała noc w jej umyśle. Alboż nie miała prawa zasięgać wiadomości? Dlaczegóż więc tak na nią patrzano?
 Tymczasem dobosz zabębnił po raz ostatni, afiszer przylepił afisz, mer powrócił do merostwa, woźny ruszył w drogę do innej wioski i tłum się rozchodził.
 Przed afiszem pozostała gromadka. Michalina Fléchard zbliżyła się do niej.
 Rozmawiano o rojalistach, wyjętych z pod prawa.
 W gromadce byli chłopi i mieszczanie, to jest Biali i Niebiescy.
 Jeden chłop powiedział:
 — Mniejsza o to, nie wszystkich jeszcze mają. Dziewiętnastu, to tylko dziewiętnastu. Nie mają jeszcze w swem ręku ani Rion’a, ani Beniamina Moulin, ani Goupila z parafii Andouillé.
 — Ani Lorieulla z Monjean — rzekł drugi chłop.
 Inni dodali:
 — Ani Brice-Denysa.
 — Ani Franciszka Dudouet.
 — A tak, Dudouet z Laval.
 — Ani Hueta z Launey-Villiers.
 — Ani Gregisa.
 — Ani Pilona.
 — Ani Filleula.
 — Ani Meniceuta.
 — Ani Gueharra.
 Ani trzech braci Lorgerów.