Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/372

 Ani pana Lechandelier z Pierreville.
 — Cicho> niedołęgi! — przerwał surowym tonem jeden starzec z siwemi włosami. Jeżeli mają Lantenaca, mają wszystkich.
 — Jeszcze go nie mają — mruknął jeden z młodych.
 Starzec odparł:
 — Gdy wezmą Lantenaca, wezmą duszę. Gdy Lantenac zginie, Wandea będzie zabitą.
 — Któż to jest ten Lantenac? — spytał jeden mieszczanin.
 Drugi odpowiedział:
 — To arystokrata, były margrabia i były książę bretoński.
 A trzeci dodał:
 — Jeden z tych, co rozstrzeliwają kobiety.
 Michalina Fléchard usłyszała to i rzekła:
 — To prawda.
 Obrócono się na jej głos.
 A ona dodała:
 — A tak, bo i mnie rozstrzelano.
 Słowa te wydały się osobliwemi; sprawiły bowiem takie wrażenie, jakby żywa osoba mówiła, że jest umarłą. I wszyscy przypatrywali się jej trochę z ukosa.
 Wistocie widok jej mógł niepokoić; drżącą, wylękłą, byle co dreszczem przenikało; miała jakąś dziką trwożliwość i była tak przestraszoną, że strach budziła w drugich. W rozpaczy kobiety jest jakaś słabość, która przeraża. Zdajesz się widzieć istotę zawieszoną na krańcu przeznaczenia. Wieśniacy jednak nie brali rzeczy tak głęboko. Jeden z nich mruknął: — Może to i szpieg, ta kobieta.
 — Cichobyście byli i idźcie już sobie ztąd — szepnęła jej do ucha poczciwa kobiecina, która już raz do niej mówiła.
 Michalina Fléchard odpowiedziała:
 — Nie robię nic złego, szukałam moich dzieci.