Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/377

cy wyjrzeli przez gałęzie i zobaczyli niewyraźnie w głębokiej drodze długi wóz, eskortę konną i coś na wozie. Zbliżało się to do nich.
 — Mamy ich nareszcie! — rzekł chłop, który zdawał się być dowódcą.
 — Tak jest — dodał jeden z wysianych na zwiady — jest wóz z eskortą.
 — Ilu ludzi w eskorcie?
 — Dwunastu.
 — Mówiono, że jest dwudziestu.
 — Dwunastu, czy dwudziestu, zabijmy wszystkich.
 — Zaczekajmy, aż się zbliżą na strzał.
 Wkrótce potem na zakręcie drogi ukazały się wóz i eskorta.
 — Niech żyje król! — krzyknął dowódca chłopów.
 Sto strzałów rozległo się współcześnie.
 Gdy dym prochu się rozproszył, eskorta także była rozproszona. Siedmiu jeźdźców padło, pięciu uciekło. Wieśniacy pobiegli do wozu.
 — Masz tobie! — zawołał dowódca chłopów — nie gilotyna! To drabina!
 Wistocie całym ładunkiem wozu była długa drabina.
 Dwa konie ranione, padły; woźnica był zabity, ale nieumyślnie.
 — Mniejsza o to — rzekł dowódca — eskortowana drabina jest także podejrzaną. Szło to w stronę Parigné, a więc z pewnością miało służyć dla szturmu do wieży Tourgue.
 — Spalmy drabinę — krzyknęli wieśniacy.
 I spalili drabinę.
 Co do ponurego wozu, na który czekali, szedł on inną drogą i był już o dwie mile dalej w wiosce, gdzie Michalina Fléchard widziała, jak przechodził o wschodzie słońca.

---