Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/385

i że stanie tu przed zachodem słońca. Wiem o tem wszystkiem.
 I cóż tedy?
 — To, mój dowódco, że słońce już zaszło, a jeszcze nie przybył wóz z drabiną.
 — Czy być może? A jednak musimy atakować. Już jest pora. Gdybyśmy jeszcze zwlekli, oblężeńcy posądziliby nas, że się lękamy.
 — Można atakować, komendancie.
 — Ależ drabina ratunkowa jest koniecznie potrzebna.
 — Rozumie się.
 — A nie mamy jej.
 — Mamy.
 — Jakim sposobem?
 — Właśnie z tego powodu krzyknąłem: A! przecie! Wóz nie przybywał; wziąłem lunetę, zbadałem drogę z Parigné de Tourgue i jestem zadowolony, panie komendancie. Wóz idzie tam w dali z eskortą; teraz spuszcza się ze wzgórza. Możesz go pan zobaczyć.
 Gauvain wziął lunetę i patrzył.
 — Wistocie, widzę. Tylko niewyraźnie, bo niedość już widno. Dostrzegam jednak eskortę, tak, to ona. Zdaje mi się jednak, że eskorta jest liczniejszą niż mówiłeś.
 — I mnie tak samo się zdaje.
 — Są ztąd o ćwierć mili.
 — Drabina będzie tu za kwadrans, komendancie.
 — Można więc atakować.
 Wistocie przybywał wóz, ale nie ten, o którym myśleli.
 Gauvain, obracając się, zobaczył sierżanta Radoub, który stał wyprostowany, ze spuszczonemi oczami, i salutował go ręką.
 — Co powiesz, sierżancie Radaub?