Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/388

VIII.

Słowo i ryk.

 Tymczasem Cimourdain, który jeszcze nie zajął swojego stanowiska na wzgórzu i stał obok Gauvain’a, zbliżył się do trębacza.
 — Zatrąb — rzekł do niego.
 Trębacz zadął i odpowiedziała mu ligawka z wieży.
 Odgłos trąby i odgłos ligawki powtórzyły się raz jeszcze.
 — Co to jest? — spytał Gauvain Guéchamp’a. Czego chce Cimourdain?
 Cimourdain postąpił ku wieży, trzymając w ręku białą chustkę.
 I odezwał się doniosłym głosem:
 — Hej! ludzie, co jesteście w wieży, czy znacie mnie?
 Z góry wieży odpowiedział głos, glos Wilkołaka:
 — Znamy.
 I usłyszano taką rozmowę dwóch głosów.
 — Jestem posłańcem Rzeczypospolitej.
 — Jesteś dawnym proboszczem z Parigné.
 — Jestem delegowanym Komitetu ocalenia publicznego.
 — Jesteś księdzem.
 — Jestem przedstawicielem prawa.
 — Jesteś zaprzaniec.
 — Jestem komisarzam Rewolucyi.
 — Jesteś przeniewierca!
 — Jestem Cimourdain.
 — Jesteś dyabeł wcielony.
 — Czy mnie znacie?
 — Przeklinamy cię.
 — Czy chcielibyście mieć mnie w swojej mocy?