Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/391

 — Wy, skazani na śmierć niechybną w tej wieży, możecie wszyscy być za godzinę żywi i wolni. Przynoszę wam ocalenie. Czy przyjmujecie?
 Wilkołak wybuchnął.
 — Księże, jesteś nietylko zbrodniarzem, ale i szaleńcem. Po co u licha włazisz nam w drogę? Kto cię prosi, żebyś do nas gadał? My, mielibyśmy wydać jaśnie pana! Czego ty chcesz?
 — Jego głowy. A wzamian ofiaruję wam...
 — Swoją skórę, gdyż obdarlibyśmy cię ze skóry jak psa, proboszczu Cimourdain. Otóż nie; twoja skóra nie warta jego głowy. Idź sobie precz.
 — Ależ rzeź będzie okropna. Po raz ostatni zaklinam was: zastanówcie się!
 Noc zapadła podczas wymieniania tych słów posępnych, które słyszano wewnątrz i zewnątrz wieży. Margrabia Lantenac milczał i do niczego się nie mieszał. Dowódcy miewają także złowrogie egoizmy. Jest to jedno z praw odpowiedzialności. Wilkołak rzucił głos daleko po za Cimourdaina, wołając:
 — Hej, ludzie, co nas atakujecie, powiedzieliśmy wam swoje warunki; są one niewzruszone i nic w nich nie zmienimy. Przyjmijcie je, a nie — to biada! Czy się zgadzacie? Oddamy wam troje dzieci, które są tutaj, a wy wzamian dacie nam wolne przejście i życie wszystkim.
 — Zgoda — odpowiedział Cimourdain — wszystkim z wyjątkiem jednego.
 — Kogo?
 — Lantenaca.
 — Jaśnie pana! Mielibyśmy wydać jaśnie pana! Nigdy.
 — Trzeba wydać nam Lantenaca.
 — Nigdy.
 — Pod innym warunkiem nie możemy się układać.
 — Więc zaczynajcie.