Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/395

dzi. Wyciągnięta w szereg i wydłużona zewnątrz u stóp wieży, zapuszczała się zwolna w otwór wyłomu i skracała się jak gad wchodzący do swej nory.
 Gauvain, który miewał nierozwagę młodego dowódcy, był w sali dolnej wśród boju najgorętszego, w śród gradu kul. Pochodziło to i ztąd, że miał ufność człowieka, który nigdy nie był rannym.
 Gdy się odwracał w celu wydania rozkazu, błysk wystrzału oświetlił twarz jakąś blizko niego.
 — Cimourdain! — zawołał — co tu robisz?
 Był to wistocie Cimourdain, który odpowiedział:
 — Przychodzę, aby być blizko ciebie.
 — Ale przychodzisz po śmierć!
 — Więc cóż z tego; a ty co tu robisz?
 — Ależ ja jestem tu potrzebny. Ty nie.
 — Kiedy ty tu jesteś, trzeba żebym i ja był.
 — Nie, mój nauczycielu.
 — Tak, moje dziecię.
 I Cimourdain pozostał przy Gauvain’ie.
 Stos trupów rósł na kamiennej posadzce w dolnej sali.
 Jakkolwiek szaniec nie był jeszcze zdobyty, widocznem było, że w końcu liczba zwycięży. Oblegający byli odsłonięci, a oblegani byli zabezpieczeni; dziesięciu oblegających padało na jednego oblężonego; ale oblegający napływali ciągle. Oblegający wzrastali w liczbie — zmniejszała się garstka oblężonych.
 Dziewiętnastu oblężonych skupiło się za barykadą, tam bowiem skierowany był atak. Mieli zabitych i rannych. Piętnastu najwyżej walczyło jeszcze. Jeden z najdzikszych, śpiewaczek, strasznie był okaleczony. Był to Bretończyk przysadzisty, kędzierzawy, z rasy drobnej i żwawej. Miał jedno oko wyłupione i szczękę strzaskaną. Mógł jeszcze chodzić. Pizy czołgał się do schodów kręconych i wszedł do