Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/40

 Gdy wiwandyerka przestała mówić, kobieta wyszeptała:
 — Naszej sąsiadce było na imię Marya-Joanna, a naszej służącej Marya-Klaudya.
 Tymczasem sierżant Radoub napominał grenadyera:
 — Cicho bądź! Nastraszyłeś tę panię. Nie przystoi kląć przy damach.
 — Ale bo też — odparł grenadyer — mało dyabli ze złości nie biorą człowieka, gdy widzi, jak te irokezy chińskie, których teścia pan zbił kijami, że aż okaleczył, których dziada wysiał proboszcz na galery, a ojca powieszono — do stu dyasków! — jeszcze walczą, buntują się i dają się zarzynać.
 Sierżant krzyknął:
 — Milczeć w szeregach!
 — Milczymy, panie sierżancie — odrzekł grenadyer — ale to nie przeszkadza złościć się, widząc, że tak ładna kobieta daje sobie kark skręcić dla czyichś pięknych oczów.
 — Grenadyerze — rzekł sierżant — nie jesteśmy tu w klubie Pik. Dość tej wymowy.
 I zwrócił się znów do kobiety.
 — A twój mąż, pani? Co porabia? Gdzie się obraca?
 — Nigdzie, bo go zabito.
 — Gdzieżto?
 — W tym lesie.
 — Kiedyż-to?
 — Przed trzema dniami.
 — Kto zabił?
 — Nie wiem.
 — Jakto, nie wiesz, kto zabił twojego męża?
 — Nie wiem.
 — Czy zabił go niebieski, czy też biały?
 — Zabił go strzał karabinowy.
 — I przed trzema dniami?
 — Tak.